Press Release:

Call for dialogue and support for the vision of Turkish-Armenian Journalist Hrant Dink

Ottawa – January 1, 2009

On the occasion of a 2nd annual public event to commemorate Hrant Dink on January 17, 2009 at Library and Archives Canada in Ottawa, Canadians of Armenian, Turkish and Kurdish origin call for honouring Dink and supporting his vision. The keynote address of this event will be delivered by Phil Jenkins, Chair of Writers-in Prison Committee, PEN- Canada.

Hrant Dink was persecuted for several years for his political views and he was murdered in a hate crime in front of his Istanbul office on January 19, 2007. He was the founder and editor of bilingual weekly Agos which championed the closely interlinked causes of the democratization of Turkish society and the revitalization of the Turkish-Armenian community. Dink was an outspoken defender of a new understanding of Turkey — a democratic and multicultural country at peace with its history in which Armenians and all of Turkey's minorities could assert their cultural identities. He wanted a public airing of the story of 1915 and was certain that when people of Turkey were fully acquainted with it, they would draw upon their compassion to seek truth and reconciliation.

We, Canadians of Anatolian roots, are encouraged by the increasing momentum of steps taken toward dialogue between Turkey and Armenia, and among peoples who trace their cultural roots to Anatolia in Canada and elsewhere. These dialogue initiatives were jolted into action by the outpouring of emotion demonstrated by over two hundred thousand Turkish citizens at Dink’s funeral on January 23, 2007 in Istanbul. The two-year period since that massive show of support for solidarity has witnessed the energetic efforts of Turkish-Armenian dialogue groups across the globe, and a wave of popular enthusiasm that paved the way for the historic meeting between Presidents Gül and Sargsyan in September 6, 2008. Most importantly, there is now an increasing frequency of contacts between Turkish and Armenian civil society and artistic groups, such as the much celebrated concerts of Istanbul-based groups Kardeş Türküler and Sayad Nova Chorus in Yerevan last month.

While cognizant of the very real obstacles to reconciliation that lie ahead, we believe that the way forward lies in raising awareness of our shared heritage through cultural events and the creation of communication venues for Armenian, Turkish and Kurdish communities. These venues enable the sharing of personal and family stories as well as wider knowledge about historical events, in particular the attempts to eradicate the Armenian people and culture in Anatolia after 1915. In this context, we recognize the door-opening potential of civil society initiatives that have gained a new impetus by the recent launch of an apology campaign by a group of renowned Turkish intellectuals, which will run until December 2009 through which citizens of Turkey all around the world would have a chance to express their empathy with the pain of their Armenian brothers and sisters for the destruction of collective Armenian existence in Anatolia in 1915.

Contact:
Hera Arevian

friendsofHrant@gmail.com

Commemorating Hrant Dink (1954-2007)
organized by Friends of Hrant: Voices in Dialogue

Keynote speaker:
Phil Jenkins, Chair of Writers–in-Prison Committee, PEN-Canada

Library & Archives Canada, 395 Wellington Street, Ottawa
Saturday, January 17, 2009
Room A at 7:30 pm

“We are all Hrant!”

Hrant Dink, an Armenian journalist from Turkey, was shot dead on January 19th, 2007 in Istanbul. He was a friend, colleague, and my hope for my country. They shot him in the
head –in his beautiful head full of brilliant ideas! - ideas that some people in Turkey could not face.
Hrant was a treasure for Turkey. Despite the difficulties, discriminations, and injustices that he had endured, instead of becoming a bitter man, he nurtured his love for all those who loved and those who despised him. Hrant has kindly shouldered the responsibility to be the voluntary spokesperson for the continuously shrinking Armenian community in Turkey. His purpose in life was to render Turkey a bit more liveable for everyone, including the Turks, Armenians, and Kurds. He simply wanted everyone to understand what had happened to two million Armenians who lived in Anatolia at the turn of the 20th century so that we could all heal each other, together.

Hrant always believed that the struggles for democracy and human rights in Turkey would be won only by the Kurdish, Turkish and Armenian peoples learning to respect each others’ rights and working shoulder to shoulder. Contrary to the claims of Turkish prosecutors, he was never a traitor. Not against the already dwindling Armenia community (less than 50,000) that had nurtured him with its culture, language and decades old grief. Nor against Turkey and the Turks whose friendship he has always deeply cherished. Although he could have left Turkey and enjoyed the relative security of the West, he was stubborn not to leave the country that had discriminated against and harassed him as the “Other” through shameful court cases and constant death threats. He was a peace-dove for Turkey and yet he was thrown as bait to hungry grey wolves.

Hrant has been the victim of a Turkish ultra-nationalism recently on the rise, one that has been also indirectly endorsed by the state, army, and the mainstream media. Instead of protecting one of their most honest citizens, these powers that be, until last Friday, have continually publicly bullied Hrant as a traitor. Whereas now, in order to control the growing angry protests by huge crowds mourning for Hrant all over Turkey, the same powers-that-be declared a seventeen year old youth who is charged with Hrant’s killing as traitor. Unfortunately, no one is even trying to explain why the dozens of threats Hrant had received have been ignored or why this award winning world-wide respected journalist was systematically harassed simply because he questioned official dogma and dared to talk about our history as a pathway to a brighter future.

Turkish newspapers already announced, “The Killer Caught”, which would never calm the anger and the deep sorrow millions feel. Those who know Hrant and Turkey well would know that there are many in Turkey, much older than 17, who have been working very hard to destroy the tolerant and peaceful democracy Hrant and others like him have long been trying to build against all odds.

A world without Hrant will never be the same for me and others committed to social justice and the sisterhood of peoples in Turkey. I do hope, however, that Hrant’s death would be a wake-up call for many people in Turkey who have heard the cries of the thousands who have been marching for Hrant since Friday, (Susma! Sustukca, sira sana gelecek!), “Don’t be silent! If you do, you will be the next!”

Kumru Bilici
January 21, 2007
In response to “Turkey erupts in anger over killing” Ottawa Citizen, Saturday, January 20, 2007

Güvercinin Ölümü
Hrant'a

Bir daha açar mı karanfil kokusuz
Bir daha uçar mı güvercin şehirde
Yalancı güneşli bir Ocak

Mübarek cuma gününde

Gitti cancağzım gitti
Bitti son İstanbul
Kaldırımlar zabıt tuttu
Hepimiz şahidiz
Her yer tetikti

Bir daha yazar mı kalem kanaya kanaya
Kağıdı kan tutar ağaç değil mi soyu
Ağla doyasıya ağla
Aynı denizde çoğalır yüreğin öz suyu
Sen de çekip gitme
Dayan be umudum
Dön gel meydan okur hayat
Pabuç bırakmaz ölüme
Dön gel

Sezen Aksu

Herkes Hrant Dink’i tanımalı

Türkiye’deki azınlıkların tükenişine Ermeni cemaatinden hoş ve anlamlı bir direnç çığlığı yükseliyor bir yıldır. Hrant Dink, Türkçe ve Ermenice yayınlanan Agos’un yaratıcısı.

Kumru BİLİCİ
Radikal/ISTANBUL- Herkes Hrant Dink’i tanımalı ama öyle uzaktan değil; elini sıkabilecek, gözüne bakabilecek ve kafasının içindekileri onun tatlı dilinden dinleyebilecek kadar yakından.
Eğer herkes Hrant Dink’i tanirsa anlayacak çünkü Türkiye’deki kültür mozaiğinin önemini ve yavaş yavaş neleri yitirmekte olduğumuzu. Onu tanıyınca birbirimize ne kadar benzediğimizi anlayacak herkes Ermeni ve Türk. Ve bu topraklarda omuz omuza yaşamanın güzelliğini anımsayacak.

Bir insan dostu
Hrant Dink bir Ermeni. İstanbul’daki Ermeni cemaatinin en renkli yüzlerinden biri ve Ermenice – Türkçe yayımlanan haftalık Agos gazetesinin genel yayın yönetmeni. Gerçek bir insan dostu olan Dink, bir yıldır canla başla uğraşılarak çıkarılan Agos’un kurucularından aynı zamanda.
Çok kolay bir hayatı olmamış Dink’in. O yüzden gazete çıkarmak gibi kimi zaman baş ağrıtan bir işi yapmaktan kaçınmamış. “Hayat sevmek kadar, kavga etmek zaten” diyor.



Malatya’da doğmuş Dink. Sonra köyden kente göç gerçeği içinde İstanbul’a gelmişler, o daha 8 yaşındayken. Anne ve babası ayrılınca yatılı okullara yollanmış. Üniversitede biyoloji okumuş ama kişiliğine pek uymadığından olsa gerek , felsefeye yönelmiş. Bir süre de felsefe okuduktan sonra “kavga edip” okuldan ayrılmış. Kolay başlamayan hayatına yine kolay olmayan bir işle devam etmiş, insanlara “okusunlar” diye kitap satmaya başlayarak. Derken Agos’u çıkarmaya karar vermişler. “Agos bir ihtiyacın ve rahatsızlığın sonucunda ortaya çıktı” diyor Hrant Dink; “Biz Ermeni cemaati olarak son 20 yılda evlerimize kapanıp, bir solucan gibi kendimizi saklayarak yaşamak zorunda kaldık. Bunun bir nedeni 80’li yıllarda ASALA’nın yaptıklarıydı. ASALA yurt dışında bir eylemde bulunduğu zaman biz burada eziliyorduk. Onları hiç tasvip etmediğimiz halde onların da, bizim de Ermeni oluşumuz, bize bir Ermeni ezikliği yaşatıyordu. Tam bunlar unutulurken, adımız PKK ile birlikte anılmaya başlandı. Bu ise çok daha incitici, körü körüne , kasıtlı yapılan bir şeydi ve biz artık bunlara karşı bir şey yapmalıydık.”
Birileri onalari yanliş tanımıştı ve onlar kendi doğrularını anlatmak zorundaydılar. “Türkiye’de devletin azınlıklara tanınan haklarda ve yardımlarda giderek daha cimri davranması” da seslerini ve varlıklarını duyurmaya zorunlu kılmış onları. Hrant Dink’e göre Ermeniler’in bu ülkeye kattığı ve katacağı çok şey var ve onların çalışkanlığı, yaratıcılığı böyle bir itilmişliği hak etmiyor. “çünkü” diyor “ biz bu ülkenin demokrasisine çok şey kazandırabilirdik”. Agos’un hergün artan trajı da doğru yolda olduklarını gösteriyor. Tüm dünya ülkelerinde hatta Amerika’da okurları olan Agos “tohumun filizlendiği yer, ark” demek.
Dink öylesine bizden biri ki “N’olucak bu memeleketin hali?” dediğimizde bu konuda ne kadar çok kafa yorduğunu belli eder bir şekilde “bana asıl onu sormanız lazım”diyor. Türkiye için iyi şeyler düşünüyor ama demokratlara ve aydınlara biraz küskün. Ona göre Türkiye’deki aydınlar, kendi tarihlerini sorgulama aşamsını geçirmediler ve bunu geçirmeyen aydın da gerçek aydın değil. “Laf ebeliği değil aydınlık. ‘Biz neydik, ne olduk, nereye gidiyoruz’un hesabını yapabilecek aydınlar lazım “diyor. Türk demokrasisinin bu açıdan şanssız olduğu inancında ama gelecekten umutlu olduğunu da ısrarla vurguluyor.

Yürüdüğü yolda yalnız
Hrant Dink, her konuda düşünen ve düşünceleri için mücadele veren biri. Ama Ermeni cemaati için biraz “tehlikeli” onun bu çırpınışları. “Ermeni insanı böyle sivri adamları sevmez. Hoşuna gider birinin onun söylemek istediğini söylemesi ama sizden de elinden geldiğince uzak durur” diye acıklıyor cemaatin ona karşı geliştirdiği tepkiyi. Buna rağmen hak veriyor onlara. “Korkmak” diyor bizim halkımızın en doğal savunma silahı olmuştur. Onların o silahıyla hiç oynamamak ve o silahla hiç dalga geçmemek gerekir”. Dink, baştan kabul etmiş yürüdüğü yolda yalnız bırakılmayı. Bunu anlayışla karşılamış. Ama buna rağmen dostu çok onun, hem de her türden. “Dostlar bağlıyor bizi bu ülkeye” diyen Hrant Dink, bu ülkeyi ve bu ülkedeki insanları çok seviyor. Üç çocuğu var ve onların da burada yaşamasını, gerekirse onun çektiklerini çekmesini, kavga etmesini istiyor. Öyle içten söylüyor ki, “ben kavga etmeyen, türkü söylemeyen ve oynamayan insanı sevmem” sözlerini, bir kez daha düşünüyoruz ister istemez birbirimize ne çok benzediğimizi.
Evet, Hrant Dink’i herkes tanımalı. Ya da adı Hrant olmasa da bir zamanlar bu ülkenin en güzel motiflerini oluşturan ve gittikçe biraz daha kendimizden uzaklaştırdığımız azınlıklardan birilerini. Üstelik böylesine gayretli ve yaratıcıysa o insan, mutlaka tanımalıyız. Ama öyle uzaktan değil, gözünün içine bakarak, yazdığını okuyarak, yakından, yüreğinden tanımalıyız...
22 Şubat 1997/ Radikal